De laatste tijd ben ik qua emoties niet echt peilbaar (al zeg ik het zelf). Van het ene moment op het andere word ik of extreem gelukkig of extreem verdrietig. Ik denk dat als een psychiater me zou beoordelen me de diagnose 'borderline' zou geven. Zo extreem kan het soms zijn!
Sinds Nigel er is heb ik minder goed de controle over mijn emoties. Neem nou bv. Zaterdag. Nigel loopt voor het eerst en ik ben dan als moeder zijnde zo trots als een pauw dat mijn kleine man loopt! Met moeite moet ik me dan beheersen om niet te gaan huilen, en mijn lief weet gelijk dat er wat is. Waarom ik niet huil dan? Nou ik ben een stoere moeder, en stoere moeders doen dat niet! (Ik zal hier waarschijnlijk nog wel commentaar op krijgen ) of zoals vanochtend; ik ben de krant aan het doorbladeren en zie de overlijdingsadvertenties. 3 jonge mensen die zijn overleden. Verschrikkelijk vind ik dat en gelijk zit er in mn hoofd wat er bij mij allemaal wel niet mis kan gaan. Niet met mij persoonlijk maar met de mensen om me heen. Gelukkig zat ik alleen en heb ik even heerlijk een potje kunnen grienen. Dat helpt, want voor mijn gevoel zijn de tranen dan even op
Maar dan krijg ik in mijn hoofd een liedje van Pete Philly & Perq... Ik ben emotioneel stabiel! Jij ook! Jij ook! Dan weet ik dat ik het super heb getroffen met mijn lief en Nigel en ik nog wel tig jaren mee kan, dus dat ik nog tig jaren mijn emoties de volledige vrijheid kan geven!
Ik ben emotioneel stabiel...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten