For the love of words

Ik vraag me daadwerkelijk af wie mijn (on)zin gaat lezen nu ik gister mijn 'officiele' blog heb aangemaakt.
Zal het ook net zo zijn als bij hyves of facebook? Ik kijk bij jou dus jij bij mij
Eigenlijk zal het me een rotzorg wezen(of nou ja het boeit me wel degelijk) wie blijft plakken en wie niet.

For the love of words
Zoals ik het zie

Het stelletje met dezelfde jas

Heel sporadisch zie je ze, maar als ik ze zie lijkt het net alsof ik in de toekomst kan kijken en zie ik hoe ik absoluut niet mag worden later als ik oud ben.

Ik heb het er wel is met mijn lief over en dan vraag ik hem mij te beloven om alsjeblieft ons ervan te behoeden om zo te worden.
Dat je je soulmate hebt gevonden is geweldig (en ik kan dat beamen) en dat de hele wereld dat mag weten kan me ook niks schelen (ik schreeuw het het liefste van de daken) maar alsjeblieft...

Dezelfde wandelschoenen, dezelfde (waarschijnlijk witte sport)sokken, waarschijnlijk heeft de vrouw een soortgelijke onderbroek aan (daar mag ook wel is wat aan gedaan worden, die 60+ ondergoedmode), en het afschuwelijkste van allemaal, dezelfde jas.

Afgelopen week zag ik er weer 'een'; zo'n stelletje met dezelfde fluorescerende jas. Knalgeel notabene. Het is toch van de zotte dat dat, ten eerste verkocht wordt (knalgeel is voor kanaries) en ten tweede, ze zouden bij de winkel het moeten verbieden een jas in tweevoud te verkopen! In ieder geval één en dezelfde jas!

Misschien is het ook wel een stuk jaloezie, ik weet het niet..
Die mensen stralen wel van geluk als ik ze tegen kom. Nu weet ik van mezelf dat mijn soulmate en ik voor altijd bij elkaar blijven, maar nu ben je nog jong en kun je dit nog van de daken schreeuwen.

Misschien moeten mijn lief en ik later maar ook het stelletje met dezelfde jas worden.

Witte jas

Met een witte lange jas door het ziekenhuis lopen geeft je toch gelijk een bepaalde status. Mensen kijken je aan en vragen zich af; is ze nou een dokter, of toch een zuster? Wat kijkt ze toch moeilijk? (zo kijk ik altijd lieve mensen) Wat zou ze doen in het ziekenhuis? Etc.etc.

Als ik dan zoals gister mijn witte jas in de garderobe achterlaat om zelf plaats te nemen in de wachtkamer ga ik witte jassen kijken..
Het vervelende is alleen dat je lieve collega's (goedbedoeld uiteraard!) met witte jassen jou er nog wel uitvissen; Hee Anne! Wat doe jij daar dan? Is dr wat aan de hand? Moet je naar de dokter? (Nee ik zit hier voor mn lol)
Andere mensen in de wachtkamer kunnen allemaal hun boekje neerleggen en mee luisteren naar wat er allemaal mis is. Bij wijze van spreke is dat het zelfde dat als je naar de markt gaat en men naar elkaar toe gaat lopen bléren; EEY! Heb je t nog gehoord!? Van Anitaa? Ja echt hoor! Verschrikkelijk!

Als ik mijn witte jas aan houd en met witte jas in de wachtkamer ga zitten wordt je helemaal raar aangekeken. Mensen die in het ziekenhuis werken zijn toch niet ziek? Van dat soort blikken...

Dus ja, wat wordt het... Incognito in de wachtkamer gaan zitten, stilletjes in een hoekje zodat je maar duimt dat je niet 'betrapt' wordt door een collega en gaat vragen wat er aan de hand is of duidelijk met witte jas en al in de wachtkamer gaan zitten.

Ik weet het nog niet.
Maandag, nieuwe week nieuwe kansen.

Emotionele Onstabiliteit

De laatste tijd ben ik qua emoties niet echt peilbaar (al zeg ik het zelf). Van het ene moment op het andere word ik of extreem gelukkig of extreem verdrietig. Ik denk dat als een psychiater me zou beoordelen me de diagnose 'borderline' zou geven. Zo extreem kan het soms zijn!
Sinds Nigel er is heb ik minder goed de controle over mijn emoties. Neem nou bv. Zaterdag. Nigel loopt voor het eerst en ik ben dan als moeder zijnde zo trots als een pauw dat mijn kleine man loopt! Met moeite moet ik me dan beheersen om niet te gaan huilen, en mijn lief weet gelijk dat er wat is. Waarom ik niet huil dan? Nou ik ben een stoere moeder, en stoere moeders doen dat niet! (Ik zal hier waarschijnlijk nog wel commentaar op krijgen ) of zoals vanochtend; ik ben de krant aan het doorbladeren en zie de overlijdingsadvertenties. 3 jonge mensen die zijn overleden. Verschrikkelijk vind ik dat en gelijk zit er in mn hoofd wat er bij mij allemaal wel niet mis kan gaan. Niet met mij persoonlijk maar met de mensen om me heen. Gelukkig zat ik alleen en heb ik even heerlijk een potje kunnen grienen. Dat helpt, want voor mijn gevoel zijn de tranen dan even op

Maar dan krijg ik in mijn hoofd een liedje van Pete Philly & Perq... Ik ben emotioneel stabiel! Jij ook! Jij ook! Dan weet ik dat ik het super heb getroffen met mijn lief en Nigel en ik nog wel tig jaren mee kan, dus dat ik nog tig jaren mijn emoties de volledige vrijheid kan geven!

Ik ben emotioneel stabiel...